13 marca 1953 r. w sowieckim więzieniu we Włodzimierzu w niewyjaśnionych okolicznościach zmarł Jan Stanisław Jankowski, wicepremier, Delegat Rządu RP na Kraj, jeden z oskarżonych i skazanych w tzw. procesie szesnastu przywódców Polskiego Państwa Podziemnego. Był współzałożycielem Narodowej Partii Robotniczej i z ramienia tej partii został posłem na Sejm w latach 1928-1935. W 1937 r. został członkiem Stronnictwa Pracy. Po wybuchu wojny działał w instytucjach opieki społecznej oraz zaangażował się w działalność konspiracyjną Stronnictwa Pracy. W konspiracji posługiwał się pseudonimami: „Soból”, „Jan”, „Klonowski” i „Sobolewski”.
W 1941 r. został dyrektorem Departamentu Pracy i Opieki Społecznej Delegatury Rządu RP na Kraj, a pod koniec 1942 r. został mianowany zastępcą Jana Piekałkiewicza – Delegata Rządu RP na Kraj. W kwietniu 1943 r. objął posadę Delegata Rządu na Kraj. Od 1944 r. był wicepremierem i kierował Krajową Radą Ministrów. Pod koniec lipca 1944 r. po konsultacjach z gen. Tadeuszem Bór-Komorowskim, gen. Tadeuszem Pełczyńskim, gen. Leopoldem Okulickim i płk. Antonim Chruścielem zatwierdził decyzję o rozpoczęciu Powstania Warszawskiego. Po upadku powstania przebywał w Pruszkowie.
W marcu 1945 r. Jankowski zdecydował się wziąć udział w rozmowach prowadzonych z Sowietami. 28 marca został podstępnie aresztowany przez NKWD, przetransportowany do Moskwy i osadzony w więzieniu na Łubiance. Wraz z piętnastoma innymi przywódcami Polski Podziemnej brał udział w tzw. procesie szesnastu. „Prowokacja pruszkowska” i późniejszy tzw. proces szesnastu pokazał prawdziwe oblicze komunistycznych władz. 21 czerwca 1945 r. został skazany przez Kolegium Wojskowego Sądu Najwyższego ZSRS na osiem lat więzienia. Mimo wstawiennictwa Rządu Emigracyjnego, nie udało się uwolnić Polaków z rąk Sowietów.
Jan Stanisław Jankowski zmarł 13 marca 1953 r. (dwa tygodnie przed końcem kary) w niewyjaśnionych okolicznościach w więzieniu we Włodzimierzu. Spoczął w zbiorowej mogile na przywięziennym cmentarzu.
